Prolog

       Tu jest zupełnie inaczej niż na Ukrainie. Można spokojnie pracować,żyć. Gdy wyjeżdżałam bałam się czy sobie poradzę. W rodzinnym kraju nie miałam nikogo. Wychowałam się w domu dziecka. Petro pomógł mi przyjechać do Polski. Przez długi czas troszczył się o mnie i starał się pomóc jak tylko może. Myślałam, że znalazłam kogoś wyjątkowego, jednak okazało się inaczej. Pomagał wielu Ukrainkom wyjechać, a ja byłam jedną z nich. Mimo wszystko zostałam z nim i miałam nadzieję na szczęśliwe życie, założenie rodziny. Szybko zaaklimatyzowałam się w Rzeszowie, jednak pracy dalej szukałam. Wtedy zaczęły się kłopoty.

-Marina- Petro złapał mnie mocno za rękę.

-To boli.

-Przeżyjesz- otworzyłam szeroko oczy. Nigdy mnie tak nie traktował- Musisz znaleźć pracę. Jesteś mi coś winna. Gdyby nie ja nadal siedziałabyś w tej dziurze na Ukrainie.

-Wiem. Jestem ci wdzięczna za to.

-Ty nie masz mi być wdzięczna tylko spłacić dług.

-Wiesz, że szukam pracy, ale na razie nie mogę znaleźć.

-To znajdź- puścił mnie w końcu i wyszedł z mieszkania.

Po policzku poleciały mi łzy. Szybko je otarłam, wzięłam kurtkę i wybiegłam z domu. Nie wiedziałam gdzie idę. Chciałam znaleźć się jak najdalej. Biegłam przed siebie i niechcący wpadłam na kogoś.

-Przepraszam- powiedziałam nie podnosząc głowy.

-Nie ma za co- gdy chciałam odejść zatrzymał mnie- Coś się pani stało?

-Nie- wyminęłam go, ale mnie dogonił.

-Mogę jakoś pomóc?

-Jeśli ma pan jakąś wolną posadę jasne- powiedziałam z sarkazmem.

-Coś się znajdzie- dopiero teraz spojrzałam na niego.

Był to wysoki, a nawet bardzo wysoki brunet z czekoladowymi oczami i lekkim zarostem. Jego uśmiech sprawił, że też się uśmiechnęłam.

-Zapraszam na kawę. A tak w ogóle jestem Grzesiek- podał mi rękę.

-Marina- uścisnęłam ją.

Poszliśmy do kawiarni i zamówiliśmy kawę.

-Skąd jesteś?- spytał.

-A skąd pomysł, że nie jestem z Rzeszowa?

-Twój akcent wszystko zdradza.

-No tak, akcent. Z Ukrainy- był lekko zdziwiony- Mówiłeś coś o pracy.

-A tak- po chwili powiedział- Co umiesz?

-Skończyłam studia fizjoterapeutyczne, ale pracowałam w różnych miejscach.

-To nie ważne. Potrzebujemy fizjoterapeutki w Resovii.

-Wiedziałam, że skądś cię znam. Jesteś siatkarzem.

-No tak jakoś wyszło- zaśmiał się- Podaj mi swój numer to zadzwonię i powiem ci kiedy będziesz mogła zacząć.

-Ej, a rozmowa w sprawie pracy?

-Pominiemy to- mrugnął do mnie.

Uśmiechnęłam się. Przez to spotkanie zupełnie zapomniałam o Petro. Wtedy zadzwonił. Wzięłam głęboki oddech i odebrałam.

-MARINA! Gdzie ty jesteś?!- odsunęłam telefon od ucha. Nawet Grzesiek słyszał.

-Na kawie ze znajomym. Zaraz wracam.

-No ja mam nadzieję. Zamiast siedzieć i popijać spokojnie kawę powinnaś szukać pracy.

-Właśnie chyba znalazłam.

-To wracaj do domu.

-Już, zaraz będę- rozłączyłam się- Muszę iść.

-Nie powinnaś pozwalać się tak traktować.

-To nie ważne- wstałam, a środkowy zrobił to samo.

-Odprowadzę cię- zaproponował.

-Nie!- zareagowałam za gwałtownie- Znaczy się. Poradzę sobie, nie trzeba.

-No dobra. To cześć- pocałował mnie w policzek.

Byłam zdziwiona jego zachowaniem. Uśmiechnęłam się i poszłam do domu. Dopiero, gdy stanęłam pod drzwiami poczułam strach. Weszłam i czekałam na wybuch.

-Z kim byłaś?!- Petro od razu znalazł się przy mnie.

-Ze znajomym. Pomoże mi znaleźć pracę.

-Mam nadzieję, że dobrze płatnął. Musisz spłacić dług. Pamiętaj.

-Pamiętam. 

Tak oto rozpoczynam nowego bloga. Jest to zapowiedź dopiero. Będę tu dodawać rozdziały po zakończeniu historii na blogu Siatkarska przyszłość Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu :)