Epilog

      Siedziałam ubrana już w suknię z gotową fryzurą i makijażem. Strasznie się denerwowałam. Tatiana latała koło mnie i co chwilę coś poprawiała. W końcu trzeba było iść. Aleks prowadził mnie do ołtarza, a Grzesiek zajmował się Wiereniką. Stanęłam przed ołtarzem koło Bartka i uśmiechnęłam się. W końcu nadszedł czas, żeby złożyć przysięgę małżeńską.

-Ja Bartosz biorę sobie ciebie Marino za żonę i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską, oraz, że cię cie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy jedyny i Wszyscy Święci.

-Ja Marina biorę sobie ciebie Bartoszu za męża i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską, oraz, że cię cie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy jedyny i Wszyscy Święci.

-Marino przyjmij tę obrączkę na znak mojej miłości i wierności.

-Bartoszu przyjmij tę obrączkę na znak mojej miłości i wierności.

-Ogłaszam was mężem i żoną. Możesz pocałować pannę młodą- oznajmił ksiądz.

Uśmiechnęłam się do Bartka. Też się uśmiechał i pocałował mnie. Przed kościołem goście obsypali nas ryżem. Pojechaliśmy na wesele. Każdy z gości dostał kieliszek szampana.

-Chciałbym wznieść toast- zaczął Kurek- Za moją cudowną żonę i za naszą szczęśliwą przyszłość.

Wszyscy wypili, a potem usiedli do stołów. Po zjedzonym posiłku poszliśmy tańczyć. Oczywiście pierwszy taniec musiała wykonać para młoda. Po chwili dołączyli do nas goście.

-Moja żona- powiedział uśmiechnięty Bartek.

-Mój mąż- też się uśmiechnęłam.

-Teraz brakuje mi już tylko jednego.

-Czego?- zdziwiłam się.

-Dziecka z tobą. Mamy Wierenikę, ale ona nie jest do końca moja.

-Będziemy mieć- powiedziałam i pocałowałam go.

Zabawa trwała w najlepsze. Akurat Tatiana tańczyła z moim mężem. Wtedy Aleks poprosił mnie do tańca.

-Wiesz chyba dobrze się stało, że się nie pobraliśmy- zaczął.

-Też tak uważam. To byłby duży błąd. Teraz oboje jesteśmy szczęśliwi, ale osobno.

-No ja z Tatianą planujemy ślub za jakieś pół roku.

-No fajnie.

Gdy skończyliśmy tańczyć chciałam już usiąść, ale ktoś złapał mnie za rękę. Odwróciłam się i zobaczyłam Grześka.

-Mogę prosić?

-Jasne.

Wróciłam ze środkowym na parkiet. Przez chwilę żadne z nas się nie odzywało. W końcu jednak nie wytrzymał.

-Pięknie wyglądasz. Szkoda, że to nie nasz ślub.

-Grzesiek.

-Wiem, wiem. Widać tak miało być. Rozstałem się z Darią.

-Przykro mi.

-A mi nie. Ja nigdy jej nie kochałem. Sam siebie oszukiwałem. Ona … to znaczy. Chciałem, żeby wypełniła pustkę po tobie, ale się nie udało.

-Przecież wolałeś ją ode mnie.

-Nie prawda. Pocałowała mnie z zaskoczenia, a jakiś idiota musiał nam wtedy pstryknąć zdjęcie. Nigdy bym cię nie zdradził.

Nie wiedziałam co powiedzieć. Wierzyłam mu, ale chyba trochę za późno. Nie żałowałam. Nie mogłam żałować. W końcu piosenka się skończyła i mogłam usiąść. Koło mnie zaraz znalazł się Bartek.

-Kochanie trzeba pokroić tort.

-To chodź- uśmiechnęłam się i wstałam.

Reszta wesela minęła spokojnie. W końcu wszyscy goście się rozeszli. Kosok wziął Wierenikę do siebie na noc. Gdy dojechaliśmy do mieszkania Kurek wziął mnie na ręce.

-Ej!

Zaśmiał się tylko. Zaniósł mnie do sypialni i delikatnie położył na łóżku całując. Powoli odsunął zamek od sukienki i mi ją zdjął. Spędziliśmy cudowną noc poślubną.

Jakiś czas później:

     Szybko ubrałam buty i wzięłam synka na ręce, bo się rozpłakał. Za chwilę Wierenika zaczęła mnie szarpać za sukienkę.

-Mamo jedziemy?- spytała.

-Już kochanie, już. Bartek chodź tu pomóż mnie!- zawołałam męża.

-Co jest?- pojawił się po chwili w garniturze.

-Weź ode mnie Pawełka- posłusznie przejął małego- Ja muszę ubrać Wierenikę w sukienkę.

Poszłam przebrać córkę. Gdy wróciłam synek już się uspokoił. Uśmiechnęłam się do męża. Wyszliśmy z domu i pojechaliśmy do kościoła. Przed budynkiem stał Grzesiek. Podeszliśmy do niego.

-Denerwujesz się?- spytał Bartek.

-Pewnie, że tak. Też tak miałeś?

-Pewnie. Bałem się, że Marina w ostatniej chwili się rozmyśli i mi ucieknie- zaśmiał się.

-Dobra chodźmy do kościoła- zakomunikowałam.

Kosa stanął przy ołtarzu, a my usiedliśmy w ławce. Po chwili organista zaczął grać, a do kościoła weszła pięknie wyglądająca Kinga. Po ślubie udaliśmy się na wesele. Wszyscy świetnie się bawili. Gdy wróciliśmy do domu nogi mi odpadały. Położyłam zmęczonego synka do łóżeczka, a Wierenikę położył Bartek. Objął mnie od tyłu i pocałował w szyję. Odwróciłam się do niego i wpiłam w jego usta. Po cudownej nocy zasnęłam w ramionach męża.

Kilka lat później:

       Siedziałam na tarasie z Bartkiem, Grześkiem i Kingą. Wierenika biegała po ogrodzie i pomagała Pawełkowi chodzić. Ja trzymałam na rękach Adrianka, a Kinia Kasię. Dzieci były spokojne.

-Kochanie daj mi synka- Kurek zrobił błagalne oczy.

Zaśmiałam się tylko i podałam mu małego. Grzesiek też przejął córkę od żony. Poszli do Wiereniki i Pawełka.

-Pasują tam- powiedziała Kinga.

-To prawda. Jak wam się układa?- spytałam.

-Świetnie- uśmiechnęła się- A wam?

-Cudownie.

-Powiedz mi czemu tobie i Grześkowi nie wyszło?

-To dość długa i skomplikowana historia- zmarszczyłam czoło.

-Opowiesz?

-Pewnie.

Mówiłam, a ona uważnie mnie słuchała. Z uśmiechem na ustach wszystko opowiadałam po kolei. Teraz wiedziałam, że tak miało być, a wszystko zaczęło się od miłości do siatkarza.

Chciałabym wam podziękować za to, że byliście tu i miałam dla kogo pisać. Ta historia się skończyła, ale zapraszam was na inne moje blogi: Z siatkówką przez życie, Siatkarska przyszłość i nowy Nigdy niewiesz gdzie znajdziesz szczęście. Mam nadzieję, że podobała wam się historia.