Rozdział XXV

       Minął miesiąc. Zaczęłam się już przyzwyczajać do życia we Włoszech z Bartkiem. Czułam się przy nim kochana, a Wierenika bardzo go polubiła. Wiedziałam, że mamy szansę stworzyć wspaniałą rodzinę. Grzesiek przestał do mnie wydzwaniać. Z tego co dowiedziałam się od Pita wrócił do Darii i zamieszkali razem. Nie zdziwiło mnie to. Ja układałam sobie życie z Kurkiem, a on ze swoją byłą. Nawet nie chciał się widywać z córką. Bartek był dla małej jak ojciec i kochał ją jak rodzoną córkę. Nie chciałam, żeby Wierenika dowiedziała się kiedyś kto jest jej prawdziwym ojcem. Siedziałam w salonie i oglądałam powtórkę meczu drużyny Kurka. Wtedy zadzwonił telefon. Pit.

-Cześć- odebrałam i uśmiechnęłam się.

-Cześć Marina- wyczułam, że też się uśmiecha- Mam dla ciebie dobrą wiadomość.

-Dawaj.

-Policja złapała Petra.

-Żartujesz?- ucieszyłam się- Ale kiedy jak?

-Wczoraj stał pod halą. Czekał na Grześka. Chciał go chyba pobić, nie wiem. Policja akurat podjechała, bo mieli do Kosy parę pytań i się udało.

-To cudownie.

Do pokoju wszedł Bartek i objął mnie od tyłu. Pocałował w policzek, a potem zaczął całować po szyi.

-Kuraś nie teraz.

-Uuu w czymś przeszkadzam?- roześmiał się Nowakowski.

-Nie. Piotrek, a ile dostanie?

-No właśnie i tu się pojawia mały problem.

-Nie strasz mnie. Jaki?

-Musisz przyjechać do Polski i zeznawać na rozprawie.

-O kurcze. Nie mam ochoty oglądać tego dupka. Czy to konieczne?

-Niestety tak. Twoje zeznania najbardziej są potrzebne.

-Kiedy jest ta rozprawa?

-Jeszcze nie wyznaczyli terminu. Dam ci znać jak będę coś wiedział. Zresztą sami wyślą ci wezwanie.

-No pewnie tak. Dzięki za informację.

-Polecam się na przyszłość. Pa- rozłączył się.

Odwróciłam się do Bartka. Spojrzał na mnie uśmiechnięty. Miał iskierki w oczach, które tak kochałam. Też się uśmiechnęłam i pocałowałam go. Po chwili odsunęłam się od niego.

-Bartuś będę musiała pojechać do Polski.

-Domyśliłem się. Złapali Petra?

-Tak. W końcu. Muszę zeznawać, chociaż wolałabym zostać tu z tobą. Jak wyjadę zaopiekujesz się Wiereniką?

-Głupio pytasz. Jasne, że tak. Ta mała jest urocza, a nasze kolejne dzieci też będą cudowne- poruszył zabawnie brwiami.

-Kolejne? To ile ich planujesz?

-A to już z czasem wyjdzie.

-Wariat- przytuliłam się do niego.

Dni mijały mi spokojnie. Zajmowałam się domem, czasem jeździłam z małą na treningi Bartka. Chłopaki nas polubili i zawsze, gdy przychodziłyśmy brali Wierenikę na race. Siedziałam na trybunach i zajmowałam się córką, gdy trener wszedł na salę.

-Mamy kłopot. Fizjoterapeuta jest chory.

-Może Marina go zastąpi- wypalił Kurek.

Trener kazał chłopakom wracać do ćwiczeń, a potem usiadł obok mnie.

-Masz jakieś doświadczenie?

-Byłam fizjoterapeutką w Resovii, ale z powodu ciąży nie popracowałam długo. Mam też skończone studia.

-Idealnie. Jeśli się wykażesz mogłabyś zostać drugą fizjoterapeutką.

-Dla mnie bomba, ale niedługo będę musiała wyjechać do Polski, bo mam zeznawać na rozprawie.

-To nie problem. Po powrocie podpisalibyśmy umowę. To jak zajmiesz się nimi po treningu?

-Jasne, tylko … Bartek zajmiesz się małą potem?

-Nie ma sprawy.

-Mogę- uśmiechnęłam się do trenera.

Po treningu zajęłam się zawodnikami, a Bartek zabawiał Wierenikę. Gdy skończyłam wróciliśmy do domu. Położyłam córkę, poszłam do Kurka i pocałowałam go.

-O jak miło- uśmiechnął się- A za co to?

-Za to, że jesteś. Dzięki tobie mam pracę, pełną rodzinę dla małej i przy tobie czuję się szczęśliwa. Jesteś najlepszym co mi się w życiu przytrafiło. Kocham cię- uśmiechnęłam się.

Na jego twarzy zagościł piękny uśmiech. Wpił się w moje usta, a potem przytulił mnie tak, że wisiałam w powietrzu i zakręcił się. Stracił równowagę przez co wylądowaliśmy na łóżku. On leżał na mnie.

-Kochanie- pogłaskał mnie po policzku- Nawet nie wiesz jak chciałem to od ciebie usłyszeć. Kocham cię- znów mnie pocałował.

No i jest kolejny. Mam nadzieję, że się podoba. Komentujcie :)