Rozdział XXI

    Rozpakowałam się i uśpiłam Wierenikę. Poszłam do kuchni i zastałam tam Bartka. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się.

-I jak ci się podoba?

-Jest dobrze- również się uśmiechnęłam.

-Jutro biorę cię i małą na trening. Poznasz chłopaków w końcu trochę tu zostaniesz.

-Mam nadzieję jednak, że nie tak długo. Chciałabym szybko wrócić z córką do Grześka.

-Rozumiem, ale ten Petro jest niebezpieczny. Nie możesz ryzykować, że znów zabierze małą. Tym razem mógłby coś jej zrobić.

-Wiem- westchnęłam- Dziękuję jeszcze raz za pomoc.

-Nie ma sprawy.

Bartek:

     Musiałem przyznać, że Grzesiek znalazł sobie wspaniałą dziewczynę. Następnego dnia wziąłem ją na trening. Poszła z córką na salę, a ja udałem się do szatani. Chłopaki od razu znaleźli się przy mnie.

-Gadaj kto to? Piękna jest. Nie wiedziałem, że masz dziewczynę.

-To nie moja dziewczyna tylko przyjaciela. Pomagam im i mieszkają u mnie.

-Ty uważaj, bo czasem z pomagania może się coś narodzić.

Nie zdążyłem odpowiedzieć, bo wyszedł. Przecież nie mógłbym się z niej zakochać. To dziewczyna mojego przyjaciela. Przebrałem się i wyszedłem na boisko. Marina siedziała z córką u przytulała ją. Uśmiechnąłem się na ten widok.

-A nie mówiłem?- kolega z drużyny mi szepnął, gdy przechodził.

-Przestań. Po prostu to słodko wygląda.

-Rozczula cię. Chciałbyś tam podejść i ją przytulić.

-Przestań- powtórzyłem i poszedłem się rozciągać.

On nie mógł mieć racji. Nie mogłem zakochać się w Marinie. Po ćwiczeniach trener podzielił nas na dwie drużyny. Pierwszego seta wygraliśmy do 22. W drugim przy stanie 16:16 poszedłem na zagrywkę i spojrzałem na Marinę. Mrugnęła do mnie i się uśmiechnęła. Poczułem jak po moim ciele rozlewa się przyjemne ciepło.

-Bartek serwujesz czy nie?!- wkurzył się trener.

Wygraliśmy 25:21, a potem 25:19. Podszedłem do szatni z kumplami i przebierałem się.

-Widziałem jak na nią patrzysz.

-O czym ty mówisz?

-Wtedy co trener cię ochrzanił. Gapiłeś się na nią.

-Daj już spokój.

Przebrałem się, wziąłem torbę i wyszedłem. Marina siedziała na sali. Podszedłem do niej i uśmiechnąłem się.

-To jedziemy?- spytałem.

-Jasne.

W domu byliśmy po 10 minutach. Poszła nakarmić Wierenikę, a ja robiłem obiad. Czułem jakbym miał rodzinę i tak to wyglądało dla postronnego obserwatora. Mąż z żoną wracają do domu, ona idzie nakarmić córkę, on przygotowuję dla nich obiad. Nie, nie, nie. Musiałem wyrzucić to z głowy. Wtedy weszła Marina.

-Mała śpi.

-To dobrze. Siadaj już podaję.

-A co dobrego szykujesz?

-Spaghetti. Może być?

-Jasne- uśmiechnęła się.

Gdy zjedliśmy uparła się, że ona pozmywa. Po chwili ustąpiłem. Wtedy obudziła się Wierenika.

-Ja pójdę- powiedziałem.

Wszedłem do pokoju i wziąłem ją na ręce. Była słodka i patrzyła na mnie czekoladowymi oczami. Uśmiechnąłem się lekko i nawet nie zauważyłem jak przestała płakać.

-Jak to zrobiłeś?- Marina opierała się o drzwi- Zwykle trzeba długo ją nosić, żeby przestała płakać.

-Nie wiem. Po prostu wziąłem ją na ręce.

-To chyba będę musiała zatrudnić cię jako niańkę- zaśmiała się.

-Służę pomocą.

Wzięła ode mnie córkę i przewinęła ją, a potem położyła. Obserwowałem ją cały czas. Chciałem mieć rodzinę, ale jakoś mi to nie wychodziło. One to była namiastka tego. Poszedłem do salonu i usiadłem na kanapie. Usiadła obok mnie.

-Musisz mnie tego nauczyć.

-Czego?

-Uspokajania Wiereniki.

-Ale ja nie mam pojęcia, dlaczego przestała płakać.

-Musiała cię polubić.

Wstała i poszła do łazienki. Gdy usłyszałem, że wychodzi podszedłem do niej. Uśmiechała się. Podszedłem bliżej, oparłem ręce o ścianę tak, że nie mogła uciec. Spojrzała mi w oczy, a ja złożyłem pocałunek na jej ustach. 

Mały prezent ode mnie, bo od dziś zaczynam przerwę w pisaniu. Nie wiem kiedy pojawi się kolejny rozdział, bo mam teraz dużo nauki. Mam nadzieję, że zaczekacie.  Komentujcie jak się podoba :)