Rozdział XXVII

     Stałem i czekałem na odpowiedź. Chciałem, żeby odpowiedziała „nie”. Kochałem Marinę i miałem nadzieję, że zapomniała o Grześku. Dość długo milczała, a ja czekałem na jej odpowiedź jak na wyrok.

-Nie- powiedziała w końcu, a mi spadł kamień z serca.

-Ale dlaczego?

-Ty masz Darię, ja mam Bartka. Nie rozumiem jak możesz robić to dziewczynom. Najpierw mnie zdradziłeś, a teraz jesteś z Darią i prosisz mnie, żebym do ciebie wróciła. To podłe. Współczuje tej dziewczynie.

-Marina to nie tak. Ja cię nie zdradziłem. Zrozum w końcu.

-Nie. Daj mi już spokój.

Po tych słowach wbiegła do szatni i wpadła na mnie. Byłem trochę zmieszany. Spojrzała na mnie smutno.

-Wszystko słyszałeś?

-Tak. Powiedz tylko. Czy ty nadal coś do niego czujesz?

-Nie. Rozdział pod tytułem Grzesiek jest dla mnie już zamknięty. Chcę być z tobą. Wierzysz mi?

-Tak- uśmiechnąłem się- Przebiorę się i wracamy do domu.

-Ok- przytuliła mocniej córkę.

Grzesiek:

      Ciężko mi było na to wszystko patrzeć. Kurek okazywał jej uczucie, a ona mu na to pozwalała. Po słowach Bartka jeszcze bardziej się zasmuciłem. Nie mogła go kochać. Ja nadal myślałem tylko o niej. Po naszej rozmowie jeszcze bardziej się załamałem. Miała rację. Podle się zachowałem proszą ją o powrót będą z Darią. Nie kochałem jej, ale samo się stało. Gdy dowiedziałem się, że Marina jest z Siurakiem potrzebowałem kogoś, kto by mnie wysłuchał i zrozumiał. Pit myślał, że to wszystko moja wina, dlatego na niego nie mogłem liczyć. Zrezygnowany wróciłem do hotelu. Musiałem się spakować, bo następnego dnia wracaliśmy do Polski.

-Co ci jest?- spytał Nowakowski.

-Dobrze wiesz- odparłem dość szorstko.

-No tak zły humor Kosoka równa się Marina. Chłopie czego ty od niej chcesz? Jest z Bartkiem, ty z Darią. Koło się zamyka, oboje jesteście zajęci.

Spuściłem głowę. Miał rację. Jednak chciałem widywać się z córką.

-Oni zajmują się Wiereniką. To moje dziecko i chcę się nim zajmować.

-Nie wiem czy ci na to pozwolą. Oni są we Włoszech, ty w Polsce. Mała jest z nimi i nic na to nie poradzisz.

-Marina musi przyjechać do Rzeszowa na rozprawę.

-Ale bez córki.

Nie wiedziałem co mam robić. Miałem prawo widywać się ze swoim dzieckiem.

-Grzesiek powiedz mi czy ty w ogóle uznałeś małą w świetle prawa?

-Nie.

-Wiesz, że może to zrobić Bartek?

-Ale on nie jest ojcem.

-Może i nie jest, ale skoro prawnie ojciec Wiereniki jest nieznany to Kurek może ją uznać jako swoją i nie będziesz miał żadnych praw do niej.

-Nie pozwolę na to.

Marina:

        Wróciliśmy do domu. Położyłam córkę i poszłam pod prysznic. Po długiej kąpieli udałam się do sypialni. Bartek uśmiechnął się na mój widok. Położyłam się i wtuliłam w niego. Odwzajemnił uścisk.

-Mam nadzieję, że rozprawa sprawnie się potoczy i będę mogła wrócić do ciebie i Wiereniki szybko.

-Też mam taką nadzieję- pocałował mnie.

Zasnęłam wtulona w ukochanego. Następnego dnia pojechałam z Bartkiem kupić ubrania dla małej. Rosła jak na drożdżach i wszystko było za małe.

-Co powiesz na to?

Przyjmujący pokazał mi bluzkę w serduszka. Wzięłam ją od niego. Nie wyglądała za ładnie. Pokręciłam głową, żeby odłożył.

-A to?

Tym razem przyniósł koszulkę z truskawką. Uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek. Odwzajemnił uśmiech.

-Czyli może być?

-Tak.

Chwilę jeszcze szukaliśmy ubrań. Kupiliśmy prócz koszuli krótkie spodenki i bluzę. Po powrocie do domu zadzwonił Nowakowski.

-Cześć Pit. Co tam?

-Masz się stawić w sądzie w środę. Przyjedź lepiej już w poniedziałek.

-Ok.

-Spadam na trening. Do zobaczenia.

-Pa.

-Co powiedział?- dopytywał się Bartek.

-Za tydzień muszę tam być- westchnęłam – Mam nadzieję, że sprawa z Petrem będzie zamknięta.

-Ja też- przytulił mnie.

Przepraszam, ze tak długo musieliście czekać, ale miałam mały zastój. Dzięki pomocy znajomej postanowiłam, że będę pisać tak jak uważam, a nie tak jak jest na mnie wywierana presja. Właśnie dla niej dedykuję ten rozdział i dziękuje za pomoc. Jeśli  ktoś się z tym nie zgadza to przykro mi, ale chcę być zgodna ze sobą. Komentujcie :)