Rozdział V

-Chcemy zadać pani kilka pytań. Powinien pan wyjść- zwrócił się do Grześka.

-A mogę zostać?

-Nie. Musimy przesłuchać panią.

Kosok wyszedł, a policjanci zaczęli zadawać pytania. Wahałam się czy powiedzieć prawdę. Bałam się, że Petro będzie chciał się zemścić.

-No więc. Kto panią pobił?- spytał jeden z policjantów.

-Nie wiem.

-Ale jak to pani nie wie?

-To było włamanie- starałam się, żeby głos mi się nie łamał i brzmiał pewnie.

Wtedy wszedł Grzesiek. Miał smutne oczy. Wiedziałam, że słyszał wszystko. Widziałam, że boli go to, że nie mówię prawdy i Petro nie poniesie konsekwencji.

-Co pan tu robi? Mówiłem, że ma pan zostać na zewnątrz.

-Tak wiem, ale nie mogę znieść, że ona kryje tego drania.

-Pan coś wie w tej sprawie?

Spojrzał mi w oczy. Pokręciłam głowę, żeby tego nie robił, ale domyślałam się, że mnie nie posłucha.

-Pobił ją jej- zawahał się- chłopak- dokończył.

-Jak się nazywa?

-Petro. Nazwiska nie znam.

-Jak się nazywa pani chłopak?

Spuściłam głowę i nie odzywałam się. Nie chciałam jeszcze bardziej sobie zaszkodzić. Podniosłam głowę i napotkałam smutny wzrok Grześka. Wzięłam głęboki oddech.

-Burkułak.

Policjant to zapisał. Potem jeszcze pytali o przebieg zdarzeń. Teraz nie miałam już nic do ukrycia. Opowiedziałam wszystko po kolei. Po policzku poleciała mi łza. Gdy policjanci chcieli już wychodzić środkowy ich zatrzymał.

-Jeszcze jedno.

-Tak?

Spojrzał na mnie. Przeraziłam się, gdy zobaczyłam co zamierza.

-Można go oskarżyć o gwałt.

-On zgwałcił panią?- spytał.

-Ja...nie...to znaczy...- zacięłam się.

-Marina proszę powiedz wszystko.

-Tak. Zgwałcił mnie.

Policjanci popatrzyli na siebie i znów zajęli swoje miejsca. Pytali o wszystko. Kiedy to było, gdzie, gdzie mnie dotykał. Czułam się koszmarnie. Wszystko wróciło. Gdy wyszli rozpłakałam się.

-Wszystko będzie dobrze- Grzesiek chciał mnie przytulić.

-Nie dotykaj mnie- odepchnęłam go. Miał zdziwioną minę- Nie wierzę, że kazałeś mi to powiedzieć. Wiesz jak się czułam, gdy zadawali te wszystkie pytania? Czułam się nic nie warta, brudna.

-Nie mów tak- zaczął.

-Ale tak jest! Nie waż się do mnie zbliżać! Nie chcę mieć z tobą nic do czynienia!

Moje krzyki usłyszała pielęgniarka.

-Co się tu dzieje?- spytała.

-Proszę go stąd zabrać i więcej nie wpuszczać.

Miał koszmarną minę, ale w tamtym momencie się tym nie przejęłam. Wyszedł z pielęgniarką, a wtedy zupełnie się rozkleiłam.

Grzesiek:

Czułem się koszmarnie. Wiedziałem, że właśnie mogłem stracić u niej jakiekolwiek szanse. Poszedłem prosto do Pita.

-Cześć stary. Co się stało?- spytał, gdy mnie zobaczył.

-Marina jest w szpitalu.

-Wiem. Trener nam mówił, że przez jakiś czas nie będziemy mogli do niej na masaże chodzić.

Opowiedziałem mu wszystko. Lubiłem w nim to, że słuchał uważnie co mówiłem i dawał dobre rady.

-Słuchaj, wiem, że ci się podoba. Obecnie jest zagubiona. Nie wymagaj od niej zbyt wiele. Właśnie pobił ją chłopak i poroniła. Potrzebuje czasu.

-Wiem, ale zabolało mnie to, że mnie wyrzuciła i zabroniła wpuszczać.

-To może ja do niej pójdę?

-Mógłbyś?

-Jasne. Tylko czy ona będzie chciała o tobie słyszeć.

-Dzięki bardzo pomagasz.

-Sorry, ale mówię jak może być.

-Na razie załóżmy, że będzie chciała cię słuchać.

No to kolejny rozdział. Komentujcie ;)