Rozdział XIX

       Tydzień minął dość spokojnie. Chodziłem na treningi, Marina odzyskała pracę, a Wierenikę zabieraliśmy ze sobą na halę. Chłopaki bardzo polubili moją córkę. Każdy brał ją na ręce, przytulał. Marinę też przywitali z otwartymi ramionami. Petro nie dzwonił co mnie ucieszyło, bo nie chciałem denerwować ukochanej. Miałem nadzieję, że policja szybko go złapie. Gdy po treningu wróciliśmy do domu mała spała. Położyłem ją w łóżeczku i poszedłem do kuchni pomóc Marinie. Podszedłem i objąłem ją od tyłu.

-Co szykujesz?

-Spaghetti.

-A może wyjdziemy później z Wiereniką na spacer?

-W sumie czemu nie- uśmiechnęła się.

Pomogłem jej z obiadem. Gdy zjedliśmy Marina poszła nakarmić córkę. Podczas spaceru spotkaliśmy Pita. Usiedliśmy na ławce i rozmawialiśmy.

-Jak on cię przekonał do powrotu?

-W sumie to nie musiał za dużo robić, bo sama chciałam wrócić, ale bałam się o dziecko.

-Nie masz o co. Ma takiego tatę i takiego wujka- wskazał na siebie- Że nikt nawet się do małej nie zbliży.

-W sumie racja- zaśmiała się.

-Kiedy zamierzacie ją ochrzcić?

-Nie wiem. Chciałabym, żeby Tatiana została chrzestną, ale musiałabym ją tu sprowadzić.

-Pomogę ci- zaproponowałem- Pit skoro zeszliśmy już do tego tematu to mam prośbę do ciebie.

-Jaką?

-Nie domyślasz się?

-Ale na serio?- uśmiechnął się, a ja kiwnąłem głową- Będę chrzestnym- ucieszył się.

Długo rozmawialiśmy, ale w końcu udaliśmy się do domu.

-Grzesiek pójdziesz do sklepu? Nie ma pieluch.

-Jasne już- pocałowałem ją, wziąłem portfel i wyszedłem.

Długo nie wiedziałem, które wziąć. Zawsze to Marina je wybierała. W końcu kupiłem je i wróciłem do domu.

-Grzesiek! Nie ma jej rozumiesz?! Nie ma Wiereniki!

-Co?! Kiedy się zorientowałaś?!

-Przed chwilą! Wyszłam z kąpieli i chciałam ją nakarmić, a jej nie było! Grzesiek zostawiłeś otwarte drzwi?!

O kurde. Faktycznie nie zamknąłem mieszkania. To moja wina. Przytuliłem Marinę i starałem uspokoić, chociaż sam byłem zdenerwowany.

-Kochanie spokojnie

-Jak mam być spokojna jak ktoś mi porwał dziecko?!

Zadzwonił mi telefon.

-Halo?

-I co? Jeszcze raz chcesz mnie okłamać?- to był Petro.

-Niby w jakiej sprawie?

-Razem z Mariną mamy dziecko, które teraz jest ze mną. Mówiłem, że będę się nim zajmował.

-Jeśli zrobisz coś mojej córce to cię zabije!

-To moja córka i będzie ze mną. Pożegnajcie się z jej widokiem- zaśmiał się i rozłączył.

-Mów co się dzieje!

-To Petro porwał Wierenikę. Uważa, że to jego córka.

-Skąd bierze takie pomysły?!

-To moja wina- szepnąłem- Powiedziałem mu, że byłaś w ciąży z nim, ale poroniłaś. Uznał, że go okłamałem i, że to jego dziecko.

-Co?! Dlaczego mu powiedziałeś? Obiecałeś mi, że on jej nie skrzywdzi!

-Kochanie- chciałem ją przytulić.

-Zostaw mnie!

Wzięła kurtkę i wyszła. Wkurzyłem się. Pojechałem na komisariat.

-Czy wy nie umiecie złapać jednej osoby?!

-To znowu pan.

-Tak ja! Petro porwał mi córkę, a jak widzę nic nie robicie, żeby go złapać!

Marina:

        Nie wiedziałam co robię. Biegłam przed siebie. Chciałam uciec od tego wszystkiego, ale nie mogłam. Po co ja tu wróciłam? Petro miał moją córkę. Strasznie się o nią bałam. Przypomniał mi się magazyn, w którym mnie więził. Nie czekając pobiegłam tam. Już przed budynkiem słychać było płacz dziecka. Moje serce szybko biło. Powoli weszłam do środka.

-Przestaniesz płakać?!- Petro krzyczał- Ile można?!

Wzięłam głęboki oddech i ukryłam się. Chociaż serce mi się krajało, gdy słyszałam płacz córki musiałam siedzieć cicho. W końcu Petro nie wytrzymał i wyszedł, a ja podeszłam do córki i wzięłam ją na ręce.

-Spokojnie kochanie, wszystko będzie dobrze.

Wtedy usłyszałam otwieranie drzwi magazynu i zamarłam.

Coś słabo wam poszło, ale rozdział dodaję, bo udał mi się komers i jestem w dobrym nastroju. 10 komentarzy = nowy rozdział ;)