Rozdział XV

-Łżesz!- krzyknął, ale wyczułem, że...płacze?

-Wcale nie. Zabiłeś własne dziecko.

-Przestań to powtarzać!- rozłączył się.

Minęły cztery miesiące. Przez ten czas starałem się szukać Mariny na własną rękę, ale nie wychodziło mi to. Dopiero miesiąc temu zdecydowałem się wynająć innego detektywa i właśnie wezwał mnie do siebie. Z wielką nadzieją jechałem do niego. Zapukałem do drzwi.

-O witam panie Grześku. Zapraszam.

-Wie pan coś o Marinie?- spytałem z nadzieją.

-Wiem i to dość dużo. Mam kilka wiadomości- wyciągnął z biurka jakąś kopertę i mi podał.

-Co to jest?

-Zdjęcie pani Mazajło zrobione tydzień temu.

Szybko je wyjąłem. Mało serce mi nie pękło. Na fotografii szła z jakimś facetem pod rękę i była w zaawansowanej ciąży! Detektyw wyczuł moją zmianę nastroju.

-Z tego co się dowiedziałem razem z tym panem jest zaręczona. Po porodzie mają wziąć ślub- spuściłem głowę- Pani Mazajło jest w ósmym miesiącu ciąży.

Ożywiłem się. Ósmym? Czy ja mogę być ojcem tego dziecka? Zakiełkowała w moim sercu nadzieja.

-A czy jest pan pewien, że Marina jest w ciąży z tym facetem?

-Nie mam pojęcia powiem szczerze. Mogę podać panu jej adres.

-Poproszę.

Zapisał mi wszystko na kartce. Podziękowałem mu i zapłaciłem. Pojechałem od razu na halę i poszedłem do trenera.

-O Grzesiek. Co cię sprowadza?

-Chciałbym wziąć kilka dni wolnego.

-Hmm w pełnym składzie będziemy dopiero za jakiś czas, więc nie będzie, ale za tydzień masz się stawić na treningu.

-Dziękuję- uśmiechnąłem się.

Pojechałem do domu i sprawdziłem pociąg. Miał być jutro rano. Wyłączyłem komputer i zacząłem się pakować. Wziąłem tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Nastawiłem budzik i położyłem się. Czy Marina jest ze mną w ciąży? Czy to możliwe, że to dziecko jest moje? Nadzieja tliła się w moim sercu. Następnego dnia wsiadłem do pociągu z nadzieją, że jeszcze tego samego dnia zobaczę Marinę.

Marina:

     Leżałam na kanapie i trzymałam rękę na brzuchu. Mały był dziś wyjątkowo ruchliwy. To uczucie było cudowne. Aleks ciągle mi powtarzał, że dzięki tej ciąży „rozkwitam”. Uśmiechnęłam się.

-Marina- Aleks wrócił do domu- Jak mały?- zapytał uśmiechnięty i kucnął obok mnie.

-Strasznie kopie.

-Mogę?- spytał.

-Jasne.

Położył rękę na moim brzuchu i uśmiechnął się. Dbał o mnie, pilnował, żebym nic nie dźwigała, zdrowo się odżywiała, nie denerwowała. Wiedziałam, że mnie kocha, ale ja do tej pory nie mogłam mu tego powiedzieć. W moim sercu był Grzesiek. Nie mogłam go stamtąd wyrzucić i chyba nie chciałam. Miałam tylko nadzieję, że on o mnie zapomni, że ułoży sobie szczęśliwie życie. Ze mną miałby je bardzo skomplikowane, a nie chciałam mu sprawiać trudności.

-Marina słuchasz mnie?- głos Aleksa wyrwał mnie z zamyślenia.

-Przepraszam co mówiłeś?

-Pytałem czy wybrałaś już imię dla dziecka.

-Jeszcze nie, ale zastanawiałam się nad Wierenika dla dziewczynki i Ivan dla chłopca.

-Mi się podoba- uśmiechnął się- Jeśli pozwolisz chciałbym uznać je za swoje.

-Aleks nie mogłabym cię o to prosić.

-Ale to nie ty prosisz tylko ja. Chcę je wychować jak swoje, chce żeby traktowało mnie jak ojca i nigdy się nie dowiedziało, że nie jest moim biologicznym dzieckiem.

Zadzwonił dzwonek.

-Wrócimy do tego tematu- dodał i poszedł otworzyć.

Po chwili do pokoju wpadł Grzesiek. Moje serce zaczęło mono bić. Środkowy spojrzał mi w oczy, a potem przeniósł wzrok na mój brzuch.

-Marina- w jego głosie dało się wyczuć miłość- Powiedz mi. Czy to jest moje dziecko?- spytał z nadzieją.

-Nie!- do pokoju wszedł Aleks- Moje! 

Super się spisaliście, więc 5 komentarzy = nowy rozdział. Dziś dzień matki pamiętaliście? Ja nie mogę zapomnieć, bo urodziłam się w dzień matki :D