Rozdział XVIII

        Przez dłuższą chwilę nic nie mówiłam. Znałam odpowiedź bardzo dobrze, ale nie chciałam ranić Aleksa.

-Powiedz prawdę. Chcesz wrócić do Polski?

-Nawet jeśli to nie zrobię tego. Za bardzo bałabym się o małą- przytuliłam mocniej córkę.

-Ty nadal go kochasz- szepnął- Nie będziesz ze mną szczęśliwa myśląc cały czas o nim. Wróć z nim. On cię kocha i zajmie się wami.

-Ale Aleks- zaczęłam.

-Ja rozumiem. Znajdź szczęście.

Wtedy do sali wszedł Grzesiek, a Aleks wyszedł. Kosok położył misia i kwiaty, a potem usiadł koło mnie.

-Wszystko słyszałem- powiedział i uśmiechnął się- Kochanie jak tylko wyjdziesz zabieram cię z powrotem do Rzeszowa.

-Grzesiek, ale obiecaj mi coś.

-Wszystko co chcesz.

-Nie pozwolisz, żeby małej coś się stało.

-Obiecuję- uśmiechnęłam się, a on mnie pocałował- Mogę?- wyciągnął ręce po córkę, a ja mu ją podałam- Jest cudowna.

Następnego dnia wypisali mnie ze szpitala. Kosa bardzo się o nas troszczył. Chciał wszystko robić za mnie. Przewijać małą, usypiać. Gdyby mógł to pewnie karmiłby ją piersią. Pojechaliśmy do domu Aleksa po moje rzeczy i tego samego dnia mieliśmy jechać do Polski.

-Myślisz, że odzyskam starą pracę? Czy już kogoś znaleźli?- spytałam.

-Czeka na ciebie- uśmiechnął się.

Aleksa w domu nie było, bo miał dyżur. Wierenika spała, więc spokojnie spakowałam się. Mieliśmy już wychodzić, ale w tym momencie wrócił Aleks.

-Możemy porozmawiać?- spytał.

-Jasne. Grzesiek zaczekasz?

-Oczywiście- wziął ode mnie córkę.

-Chciałem ci tylko życzyć szczęścia i powiedzieć, że zawsze możesz na mnie liczyć. Gdybyś wróciła kiedyś na Ukrainę przyjeżdżaj do mnie.

-Dziękuję. Jesteś wspaniałym przyjacielem- przytuliłam go.

-Szkoda, że tylko przyjacielem, ale rozumiem, że kochasz Grześka.

Pocałowałam go w policzek i wyszłam. Pojechaliśmy na dworzec i wsiedliśmy do pociągu. Bałam się o córkę. Petro był na wolności i mógł nas znaleźć, ale musiałam iść za głosem serca.

Grzesiek:

          Byłem najszczęśliwszym facetem na ziemi. Marina razem z naszą córką wracali ze mną do Rzeszowa. Będziemy mogli stworzyć wspaniałą rodzinę. Gdy dotarliśmy do domu zadzwonił mi telefon.

-Halo?

-Kłamałeś! Marina wcale nie poroniła! Mamy dziecko!

-Co? Petro to nie twoje dziecko.

-Tak, a niby czyje co?!- denerwował się- Przysięgam, że je wam zabiorę!

-Żaden sąd nie przyzna ci praw do dziecka, bo po pierwsze jesteś przestępcą, a po drugie nie jesteś jego ojcem.

-A kto powiedział, że chcę na drodze sądowej to rozstrzygać? Nie znasz dnia, ani godziny, w której zniknie od ciebie dziecko.

-Nie porwiesz go!- zdenerwowałem się, gdy zrozumiałem do czego zmierza.

-Przekonamy się- powiedział i się rozłączyłl.

Nie mogłem powiedzieć o tym Marinie, bo by się zdenerwowała i mogłaby chcieć wyjechać, a dopiero co ją sprowadziłem. Postanowiłem zadzwonić po Pita. Chciałem, żeby został z nimi, a ja pojechałbym na policję. Na szczęście się zgodził. Gdy dotarłem na posterunek byłem wkurzony.

-Można wiedzieć co wy robicie?!

-Nie wiem o co panu chodzi- policjant wydawał się być spokojny.

-Przestępca, którego szukacie chodzi bezkarnie po ulicy! Dziś sprowadziłem Marinę z dzieckiem do Polski, a on już o tym wie! Musiał nas widzieć! Czemu nie możecie go złapać?! Może skrzywdzić moją rodzinę!

-Proszę się uspokoić i opowiedzieć mi dokładnie całą rozmowę.

Westchnąłem i usiadłem. Wiedziałem, że krzyki nic tu nie zdziałają. Po godzinie mogłem iść do domu. Zastałem tam Piotrka z Wiereniką na rękach. Wydawał się być tym przerażony.

-Ooo szkolisz się?- zacząłem się śmiać.

-Bardzo śmieszne. Mów czego się dowiedziałeś.

Mimo tego, że było mało czasu udało wam się. Oto rozdział. 10 komentarzy=nowy rozdział. A ja lęce się na komers szykować.